Kalau nak tau saya asalnya bukan seorang yang gayat...
Dulu-dulu sebelum saya kenal penyakit Generalized Anxiety Disorder...
Saya Okay je pun ...kalau naik tangga tinggi-tinggi pastu pandang kat bawah...
Drive kat flyover ...dan yang sewaktu dengannya....
Tapi selepas beberapa episod anxiety dan panic attack yang bertubi-tubi datang selepas umo saya 21 tahum...
Sedikit-demi sedikit perasaan gayat itu muncul....
Saya cuma sedar yang saya gayat ni selepas saya pandai control episod panic attack saya tu...
(seksa ok nak control perasaan ni..... nak ajar otakku untuk control minda yang tengah kusut masai & celaru bila kena anxiety @ panic attack)
Yaa.... saya perasaan yang keadaan anxiety dan panic saya menjadi lebih spesific kepada sesetengah situasi...
itu yang dapat saya pelajari.. mungkin sebab dah lama penyakit ni saya ada... so saya dah dapat identified..
oleh itu dah banyak yang saya pelajari mengenai penyakit ini.... both through experience, readings and of course from my psychiatrist...
camana saya boleh gayat ni?
trauma terkena panic attack masih ada dalam diri saya...
cuma bila berada di tempat tinggi dan agak sempit jer yg menyebabkan saya terasa terlebih panic...rasa macam nak pengsan...itulah sekarang ni saya kalau boleh memang nak elak tempat-tempat begini....
sebabnya kan....bila kita panic tu kita tak sedar sangat perbuatan kita tu...kita cuma dihantui oleh rasa takut yg amat...
selalunya bila kena panic attack saya akan lari atau keluar dari tempat di mana saya sedang duduk untuk mencuba mencari tempat yg boleh buat saya lebih relax...
saya selalu terbayang bila saya ditempat tinggi dan tiba-tiba panic attack yang teruk menyerang saya takut saya 'ter'lari ke tempat yang tak sepatutnya saya lari cthnya tingkap ataupun jurang.... huhuuhuuuuu....itu lah dia kenapa saya tetibe boleh jadik gayattt.......
its so funny ...bila saya fikirkan balik (ketika otak saya berfungsi dengan baik laaa) camana laaa saya boleh terfikir begitu....
tapi nak buat camana...inilah keadaan yang patut saya terima...
Just sharing....
No comments:
Post a Comment